Fransızcada "tu me manques" deyə səsləndirilən, "məndə sən əskiksən" kimi məna verən söz. Deməli, fransızlar "darıxmaq"ın subyektini qarşı tərəfə yükləyirlər: mən darıxmıram, sadəcə sən əskiksən.
bu başlığa 2ci dəfə, oxşar motivlərlə yazıram. çox qəribədi ki, həmin vaxt həyatımda var olan, həmçinin sonrakı illərdə tanış olacağım insanlar indiki entrymin səbəbidi. o vaxt başqa insanları, başqa xatirələri düşünərək o entryni yazanda çevrəmdəkilərin də ən az o qədər "xatirə"-yə çevriləcəyinin yetəri qədər fərqində deyildim.
o vaxt yazmışdım ki, xatırladın, darıxdın, vəssalam. qaytarmağa çalışma. indi də eyni fikirdəyəm, amma indi bir o qədər əmin deyiləm. mümkün mənfi təcrübələri yenidən yaşamamaq üçün nə qədər müsbət təcrübə itirdiyimi hesablayıram.
o gün dostluqlarla bağlı bir edit gördüm, "məni sənli həyatımdan sonra tanıyıb sevən hamı əslində ikimizi də sevib". tərcüməm nə qədər uğurlu alındı bilmirəm -* ama bəzi insanlarla bir birivizə kökdən təsir edəndən sonra yollarınız nə qədər ayrılsa da heç vaxt tamamilə bir-birivizdən qopa bilməzsiz deyə düşünürəm. bütün bu düşüncələr sentyabrdan bəri ağlımdadı, yenə də addım atmıram. ümid edirəm ki bu başlığa yazacağım növbəti entrydə darıxmaq hissinə təslim olmağı öyrənəcəm
elə qəribə hissdir ki. Sevgi hissinə bənzəyir. Sevəndə də bütün dünyaya car çəkmək istəyir ki, sevirəm. eynilə darıxmaq kimi. o qədər aciz hiss etdirir ki, adamı. o qədər zəifliyini çırpır ki, üzünə bu hiss. adam artıq darıxmaqdan da utanır. Kim qarşıma çıxır hamıya demək istəyirəm darıxıram. an olur hönkür-hönkür ağlayıram. heç cür özümü idarə edə bilmirəm Sumqayıt üçün çox darıxıram, hədsiz çoxxx. heç kim üçün, heçnə üçün yox tək Sumqayıt üçün darıxıram.
charles bukowski-nin sevdiyim şeirlərindən biri daha. bu dəfə öz səsimlə paylaşıram.
çox qısa olsa da oxuduqca, səsləndirdikcə, dəfələrlə eşitdikcə ruhumu oxşayan bir şeirdi. bluebird-ün yanına bir gözəli daha əlavə olundu. ələxsus, şeirin ifadə etdiyi məna bir ayrı gözəldir. " be kind " şeirində bukovski daxili aləmimizdəki çəkişmələrə daha çox boyun əyməyib həyatımıza, qaldığımız yerdən gözəlliklər daxil etməli olduğumuzu deyir. məsələ yalnız daxilimiz deyil həm də ətrafımızdakıların yaratdığı yaxud bizim onlara yaradacağımız təsirlərdir. hər anımıza fokuslanmadan yaşadıqlarımızdır bizi o bağlardan qoparan, yaşlandıqca isə əzab verməkdən başqa bir şey etmir.
uzun zamandır da ağlımda olan fikir idi düzəldib paylaşmaq. son zamanlar günün 24 saatı heç bəs etmir mənə. evə gəlib yatmağa güclə zaman tapar olmuşam. idarə edirəm hər zamankı kimi hara qədər idarə edə biləcəyim isə, sual altındadır. melanxolik notlara bağlamıram yenə. xoş ümidlərlə, sözlük.